پرماکالچر

پرماکالچر یک نظام کشاورزی و اصول طراحی اجتماعی به حساب می‌آید که به موجب آن به صورت مستقیم یا شبیه‌سازی شده از الگو و یا ویژگی‌های مشاهده شده در اکوسیستم طبیعی بهره گرفته می‌شود؛ پرماکالچر (Permaculture) سیستمی است که در اصول طراحی آن از شبیه‌سازی و الگوهایی استفاده می‌شود که در طبیعت قابل مشاهده هستند. همچنین از آن تحت عنوان کشاورزی الهام گرفته از فرهنگ بومی نیز نام برده‌اند.

واژه پرماکالچر ترکیبی است از دو واژه perma که برگرفته از واژه permanent به معنی دائمی و نیز پسوند culture به معنی کشت و کار است؛ پرماکالچر به کشاورزی پایدار اشاره دارد که بر اساس طراحی آگاهانه و با حفظ اکوسیستم‌های مولد کشاورزی است که تنوع، ثبات و انعطاف‌پذیری اکوسیستم‌های طبیعی را حفظ می‌کند.

پرماکالچر یا کشاورزی دائمی، شیوه‌ای از کاشت محصولات کشاورزی است که در آن مزرعه یا باغ از تنوع، تاب‌آوری و در عین حال پایداری برخوردار است. در حقیقت در پرماکالچر، گیاه زراعی یا باغی نه به عنوان هدف بلکه به عنوان بخشی از اکوسیستم در تولید در نظر گرفته می‌شود.

در یک مزرعه پرماکالچر، همه موجودات زنده، بخشی از تعادل اکوسیستمی را شامل می‌شوند و حیات تک تک آنها ضروریست لذا باید امکان حضور هر یک از اجزای زیست بوم را فراهم کرد.

منابع جامع در حوزه کشاورزی پایدار (پرماکالچر)، این کشاورزی را به عنوان فرصتی اقتصادی و استراتژیک برای زندگی بهتر معرفی می‌کنند و نشان می‌دهند که چگونه با تقلید از هوش طبیعت و بکارگیری تکنولوژی مناسب نظیر انرژی خورشیدی و طراحی محیط زیستی، پرماکالچر می‌تواند محصولات محلی فراوان، مغذی و سالم تولید کند، از وابستگی به سوخت‌های فسیلی آلاینده و گران بکاهد، کاهش انتشار آلاینده ها و کاهش گرمایش جهانی را سبب شود، از خشک شدن و کاهش رطوبت شهرها و اطراف‌شان بکاهد و پسماندهای آلی را به ثروت تبدیل کند.

دوستی

دل من دیر زمانی است که می پندارد :

« دوستی » نیز گلی است ؛

مثل نیلوفر و ناز ،

ساقه ترد ظریفی دارد .

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

جان این ساقه نازک را

                       - دانسته-

                          بیازارد !

در زمینی که ضمیر من و توست ،

از نخستین دیدار ،

هر سخن ، هر رفتار ،

دانه هایی است که می افشانیم .

برگ و باری است که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش « مهر » است

گر بدانگونه که بایست به بار آید ،

زندگی را به دل‌انگیزترین چهره بیاراید .

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف ،

که تمنای وجودت همه او باشد و بس .

بی‌نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس .

زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز ،

عطر جان‌پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت .

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان

خرج می باید کرد .

رنج می باید برد .

دوست می باید داشت !

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را

بفشاریم به مهر

جام دل هامان را

                مالامال از یاری ، غمخواری

بسپاریم به هم

بسراییم به آواز بلند :

- شادی روی تو  !

                      ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه ،

        عطر افشان

                   گلباران باد .    فریدون مشیری